اختلال نقص توجه – بیش فعالی بزرگسالان

اختلال نقص توجه – بیش فعالی بزرگسالان

گروهی از اختلالات روان پزشکی که در کودکی آغاز می شوند تا بزرگسالی تداوم می یابند و با پیامدهای نامناسب و جدی در زمینه های مختلف عملکردی افراد همراه می باشند. این بیماریها که با عنوان اختلالات تکاملی عصبی(رشدی) بزرگسالان دسته بندی می شوند متاسفانه به اندازه کافی مورد توجه و ارزیابی بالینی و تشخیصی قرار نمی گیرند یا با سایر اختلالات اشتباه گرفته می شوند، بنابراین درمان مناسب نیز دریافت نمی کنند. برخی از انواع شایع این دسته از اختلالات عبارتند از:

Adult Attention Deficit Hyperactivity Disorder

Adult Autistic Spectrum Disorders

Adult Learning Disorder

Adult Tourtee Disorder

یکی از شایعترین اختلالات تکاملی بزرگسالان، اختلال نقص توجه – بیش فعالی (ADHD) است. مطالعات نشان داده اند که علایم این اختلال تا 70% در نوجوانی و تا 50% در بزرگسالی باقی می ماند و شیوع کلی این اختلال در بزرگسالی حدوداً 5% تخمین زده شده است.

علایم اصلی اختلال نقص توجه-بیش فعالی شامل نقص توجه (حواس پرتی های شدید، فراموشی، و عدم توانایی در برنامه ریزی) تکانشگری (رفتارهای بی پروا یا با عجله و بدون فکر)، و بیش فعالیتی (بیقراری شدید و احساس دایم بیقراری) می باشد. در دوران بزرگسالی این علائم خود را به صورت نقص مزمن در برنامه ریزی، سازمان دهی و شروع یا تکمیل کردن کارها در طی زمان نشان میدهد. همچنین بالغین مبتلا به این اختلال در تنظیم و کنترل هیجانهای خود اشکال قابل توجه دارند، ضعفی که با بروز رفتارهای تکانشی و اختلال در روابط بین فردی همراه می باشد. مشکلات طولانی مدت در عملکرد تحصیلی، شغلی، و اجتماعی باعث می شود که فرد احساس اعتماد به نفس پایین، افسردگی و/یا اضطراب داشته باشد.

در اصل طبیعت اصلی این بیماری، اختلال در عملکرد اجرایی است- عملکردی که به فرد کمک می کند تا عوامل حواسپرتی را شناسایی و حذف کند، موضوعات را در ذهن نگه دارد، در مورد پیامدها فکر کند، و اهداف خود را برنامه ریزی و اجرا کند. بنابراین بیماری ADHD یک عیب شخصیتی یا اختلال حافظه یا عقب ماندگی ذهنی یا تنبلی نیست، بلکه یک اختلال نوروبیولوژیکی است که مبتلایان به آن نیاز دارند تا راهکارهای انطباقی جدیدی را برای مواجهه با مشکلات زندگی بیاموزند.

#انجمن_بیشفعالی__کم_توجهی